Kendine Yalancı

     Kendime çok güvendiğim için sanıyorum en kolay kendime yalan söylüyorum.

     Tam olarak hangi noktada gözlerim bu kadar kapanıyor acaba? Hayatta kalma içgüdüsü olabilir insanın kendisine bu kadar büyük yalanlar söylebilmesi belki de ya da mutlu olmak zorunda hissettiğindendir. Yaşadığım şehrin güzel olduğuna inanmayı bıraktım ama bir süre buna inandım hem de çok inandım. Kendime inandım, kolayca inandım. Sonra o kadar ayyukta yakaladım ki yalanımı, ayazı buz gibi çarptı yüzüme.

     İnsan hayatı boyunca kaç tane yalanını yakalayabilir acaba? Kendime söylediğim en büyük yalanlar ne mesela? Daha kaç tane inandırıldığım yalan var? Mesela gerçekten muhtaç mıyım bu işe? Ya da ruh eşim o mu gerçekten? Ruh eşinide konuşuruz sonra da neyse... Ruh eşi nedir yahu?! Ya aslında annemi sevmiyorsam? Babama tutkunsam mesela? Olamaz mı? 

    Kendimi korumak için mi yalan söylüyorum? İnsan nasıl sarılır bu kadar sahte duygulara aynı anda sıkı sıkı? 

    Neler yapabilir insan acaba kendine yalan söylemeyi bıraktığı zaman? Kötüsü mü var ötede, iyisi mi acaba?