Takatimiz Kalmadı

   Ne çok yılgın insan var etrafımda.

   Herşeyden yılmış, uzaklaşmış, o göğsündeki cevher sönmüş gitmiş sanki. Evet tüm ülke olarak bir kısmımızın neden moralinin bozuk olduğu belli peki tamam sanki farklı birşeyler var. İnsanları içten vuran, yiyip bitiren birşeyler var.

   30 yaşından sonra derin bir hüzün hormonu mu salgılıyor bazıları? Evet kimisine katlanmak çok zor, eşyalar üzmüyor olsa gerek bu insanları kendi gibi olan diğer faniler üzüyor sanıyorum. Yanındakine    düşmanlık değil de başka bir şey, onunla aynı dünyada yaşamak istememek sanırım.

   Ya da hayallerinden uzaklaşıyor yaş aldıkça... Artık gidilmek istenen ülkeler uzak ihtimal, deniz kenarında açılmak istenen kafelere bıraktı kendini uzak ülke hayalleri ama o da uzaklaşıyor adım adım. Bakacak insan bitirilecek mesai çok çünkü. Hepimiz dolgun banka hesaplı ana-babaların çocukları değiliz çünkü. Bazı babalar sadece sevgisini verebildi çocuklarına hatta belki onu bile vermedi.

   Bana mı öyle geliyor bilmiyorum ama hep güzel insanlar hüzünlü bakıyor sanki... Tahamülü biten insanlar fazla derin sanki.

  Üzerine bu kadar düşünmeseler belki...