MANZARAYI KAÇIRMA

        Eksikleri ile var olan hayatı, eksiksiz yapmak için çırpınıp duranları görüyorum. Hiç durmadan koşan ama ne için koştuğunun farkında bile olmayanları... Yarını yaşamak için bugünün üstüne basanları, geç kalma korkusundan ne yaşadığının bile farkında olmayanları seyrediyorum.Uyurken sağdan sola dönmenin nasıl bir mucize olduğunu bilmeden, baş ağrısına sebep olan gelecek planlarından uyuduğu uykunun tadını bile alamayan, her seferinde daha fazlasının peşinden giderken, takılıp düştüğünde durması gerektiğini anlamayıp,hala  engel saydıklarını ortadan kaldırmaya çalışan, hayatı yaşıyorum zannederken, hayatı avuçlarından kayıp gidiyor olduğunu görmeyenleri izliyorum ve sonra dönüp kendi hayatıma bakıyorum. Şaşırmıyorum çünkü onları izlerken, bir zamanlar onların yerinde olduğumu bilip ama artık ben sizden değilim şımarıklığına bürünmüyorum. Ben onları seyrederken, şuan bu farkındalığa ulaşmama neyin sebep olduğunu düşünüyorum. Koştukça arkamda tozu toprağa karışmış bir yol gördüğümde ve hiçbir şey inşa edememiş olduğumu farkettiğimde ilk yaptığım oturup nefes almak olmuştu. Ben yol alıyorum zannederken yol beni içine çekiyormuş meğer. Evet hayat kısa, gidilecek yollar ise hem çok hem de her biri uzun ama manzarayı kaçırdıktan sonra ne yolun bir anlamı var ne de ne kadar yol gidebildiğinin...