Hiç pes etmiyordu. Adımlarını belli bir düzende birer birer değil, kendi istediği gibi atıyordu. Ona defalarca önce denge, sonra adım, sonra dönüş derken, o bana bakıp gülüyor, sadece elimi tu..
Ne kadar da şirindiler. Eve girdiğimde gördüğüm manzara içimi açıyordu. Çocuklarım sırayla kendilerini öpmemi bekliyordu. Batu “önce ben” diyordu. “Çünkü ben büyüğüm” Onları böyle neşeli gördü..
Hayatı anlamaya çalışırken, ustalardan hayatın anlaşılamaz olduğunu öğreniyordum. Öğrenmek denilen ..
