Beni bir dağın başında kimsesiz bıraksalar, ben yine de yazardım sanırım. Doğduğumdan bu yana yazıyormuşum gibi geliyor bana. Ne sanat, ne şan şöhret,ne de daha idealist bir neden. Yazıyorum, yazarak yaşıyorum. Hep aynı soruyu sorarlar: Nereden geliyor bu kelimeler aklına?Bilmiyorum diyorum, kimse inanmıyor. Ama gerçekten bilmiyorum! Aklımdan günün dörtte üçü şiirler, sözcükler, harfler geçiyor kervan kervan. Yakalamaya çalışan bir kovalayıcı oluyorum, yakalayabildiklerimi alelacele kağıda yazıyorum. Bazen minicik bir böcek, bazen kocaman bir hüzün, bazen ağlatan bir sevinç, sevgilerim, öfkelerim, yalnızlığım, huzurum, sitemlerim, aşklarım, yorgunluğum, ölümlerim ve doğumlarım. Hepsi kayda geçiyor. Sanki benim dışımda komutlanmış bir ruhani varlık, benim içimdeki kuyudan kova kova duygularımı çekip, yine benim üzerime dökermiş gibi. Zaman zaman gündüz uykuya dalan ilhami, ruhani bu varlık, gece yarıları benim uykumu bölüp, kaldırıveriyor beni yattığım yerden. Ya da rüyalarımda yazdığım şiirleri, sabah sabah kağıda mühürlüyorum bir gizli anlaşma gibi. Neden ve ne zamandır yazdığımı bilmiyorum ama, son nefesim bile yazmakla uçacak dudağımdan, biliyorum!

A.Üniversitesi Kimya mezunuyum. Ankara'da,özel bir şirkette çalışıyorum. Ve ayrıca 2 senedir bir gazetede köşe yazarıyım.