Yazı yazmayı yaptığım işten çok daha fazla seviyorum. Lakin; bana para kazandıran işe, yazmaktan fazla efor sarf etmek zorunda kalıyorum. İnsanların mutlulukları yaptıklarından geçiyor, acaba ne kadar mutluyuz? Yaşam patırtısında hasretlerimizin ne kadarı yaptıklarımız oluyor? İstemeden de olsa yüklendiğimiz, yüklendirildiğimiz misyonlarımız hayat tarzlarımıza dönüşüveriyor farkında olmadan.Tatminsizliklerimizi doyuma ulaştırma maratonuda koşarken, neleri kaçırarak yaşadığımızın farkına dahi varmıyoruz. Canımız çektiğinde kısıtlanmadan, elimize fotoğraf makinamızı alıp, kulağımızda dünyanın diğer ucunda bestelenmiş bir müziği dinleyerek  sinemaya gidiyor, gözümüze hoş gelen, ruhumuzun okşandığı görüntüyü, durup fotoğraflayabiliyorsak, işte o zaman bu hayatın tadını çıkartıyoruz.

Cadı kazanına dönüşmüş, ar damarı çatlamış bu kosmosda; artık  didişmeden, daha az madde ile, daha çok doğaya ait olarak yaşamak istiyorum. Ama bulamıyorum, o yüzden de yazıyorum...