1955 yılında Trabzon'da harika bir ailede büyüdüm, değerlerimi buradan aldım. Ne zaman bir kitabevine girsem şekerci dükkânına düşmüş çocuk gibi olurum. Bir şeyi istediğinizde geri kalan her şeyi unutanlardansanız beni anlarsınız. Son sınıftan bir ağabeyimin beni “yoldan çıkarması” sonucu gizli gizli okumaya başladığım Nazım'ı hıfzederek mezun oldum. Samsun İmam Hatip Lisesinden sonra Atatürk Üniversitesi'nden mezun oldum. 80 senesi Haziranında Adapazarı İmam hatipte Edebiyat Öğretmenliğine başladım. O dönemden bazı “öğretmenleri” hatırladıkça Ülkenin ve öğrencilerin ne badireler atlattığını hala düşünmeden edemem. Ardından uzun süre görev yaptığım Pertevniyal Lisesinden ayrıldıktan sonra –aptallığıma doymayayım-Büyükşehir Belediyesinde başladığım memuriyetim devam ediyor. İstifa etmeden önce bir öğretmenin en önemli görevinin insanlara umut aşılamak olduğunu öğrenmiştim. En kötü zamanlarda bile mücadeleci bir ruhun ayakta kalabileceğini kanıtlamak için. Hayattan beklentilerim gerçekleşmediği zamanlar, “Hepimiz kendi tercihlerimizi yaparız.” kandırmacasıyla kendini avutanlardan değilim. Gerçekleşenleri beklemediğinden olacak beklentilerinin gerçekleşmediğini düşünür insan bazen.  “Daha kötüsü de olabilirdi” derim. Asla “asla” demedim. Kayaya tırmanırken düşme taklidi yapılamadığını çok sonra da  olsa öğrendim.