“Kendimden başka hiçbir eksiğim yok” demiş Kafka.

Görmek, duymak, hissetmek, konuşmak, okumak, yazmak, dokunmak... Eksik olan kendimizi bulma çabası değil midir zaten bütün bunlar. Bildikçe dolacağımızı sanıp tam tersi boşalıyoruz sanki. Azalma değil bu tamamen boşalma. Fazla geldi okuduklarım, düşündüklerim, fark ettiklerim; fazla geldi bir an bana. Sanırım yazmalıyım, fazlalıkları atmalıyım. Konuşmasaydık, yazmasaydık ölür müydük acaba, ölümümüze yol açar mı acaba paylaşamadıklarımız? Aslında konuştuklarımız taşıyamadıklarımız mı?