Hayal dünyamızda yaşadıklarımız çoğu zaman kendimizi ilgilendirir. Başkalarına anlatmaya kalkıştığımızda anlaşılamayabilir hatta yanlış anlaşılabiliriz... Hal böyle olunca iç dünyamızı kendi içimizde yaşamaya başlarız,  ta ki biri bizi anlayana kadar. Çocuklar da böyledir, istekleri doğrultusunda konuşmaya başlarlar, çoğu zaman beyaz derlerken istedikleri siyahtır. Karşılarındakinin onları anlamasını beklerken, iletişim kurabildiklerine yaklaşırlar ve onlardan vazgeçmezler. Yetişkin olduğumuzda da durum pek farklı değildir.. Bizleri anlayanlarla daha çok vakit geçirmek isteriz.. mutlu oluruz ve kendimizi ifade etme yükü ortadan kalkmış olur. Karşımızdaki biz “leb” demeden “leblebiyi” anlayandır artık...