Her birimiz harflerin kostümünü giyip çıkıyoruz hayata. Bazen dünya, bazense kostümlerimiz dar geliyor ve görüntüsüne büründüğümüz harflerle bambaşka kelimeler türetiyoruz... Yani her birimiz "Yürüyen Kelimeleriz". Kostümlerimiz ağır, hava bile ağır gelmişken içinde sıkışıp kaldığımız "biz'e" yorulup oturuyoruz  birbaşımıza bir cümlenin başında, ortasında ya da sonunda. Ya hiç başlamamış, ya yürümeyi bırakmış ya da yolun ilerisini göremiyoruz. Oysa bendim değil mi kalemi değerli hissettiren kendine, ya da ben olmasam dudaklarım büzülür müydü tembellikten? İşte ben, yine ben... Nasıl da kaybettim kendimi bana ait olan bir dünyada... Benim harflerim, benim kelimelerim, benim cümlelerim...