Aklımda sevdiğim şairlerden mısralarla yürüyorum. Yürümeyi unutmuş ve yeniden öğrenen bir çocuk gibi, yeniden doğar gibi. Yürüyorum, gözlerim bir şeyler, birini arıyor dönüp duran boşlukta. Ne yana dönsem görmüyorum, boşluktan ve beton yığınlarından başka hiç bir şeyi. Nereler gittiniz, nereye saklandın. Anlamadınız değil mi, anlamanızı beklemiyorum, bulamıyorum beni anlatacak bir alfabeyi. Ben beni bildim, kendini bilen anlar beni ancak. Kendini bilmeyen aşk da bilmez, bittiğini de anlamaz. Aşk biter mi hiç. Belki doğadaki her şey gibi aşk da doğar, büyür, yaşlanır ve ölür. Belki ölümsüz olan sadece ve sadece sevgidir. Ya da yaşadığımız anlardır herşey ve hayat.
- Toplam blog
- : 137
- : 1141
- Kayıt tarihi
- : 14.12.07