Acı Dilencilerinin Acısı (Bölüm Bir)

Düşünceler... Düşünceler... Düşünceler...

Aklıma yağmur damlaları gibi gelmekteler. Teker, teker... Sert, emreden, iyimser, duygusal, yumuşak düşünceler. Beynimi bir fare gibi kemirmekteler.

Bir hastane odasında açtım gözlerimi. Sabah kalktığımda yüzümü yıkamıştım. Yüzüm sapsarıydı.

"Tanrım ölüyorum ben " diye düşünmüştüm. Diğerleri gibi. Diğerleri öldüler ve gömüldüler, mavi boncuklarıyla beraber. Ben gömdüm her birini. Mutluydum!

"Yüzünü yıkamışsın diyor, yıldızlar gibi ak olmuş yüzün"

Koluma dokunuyor.

"İyi misin?"

Yüzüne bakıyorum. İlerleyen yaşına rağmen hala yakışıklı. Saçlarında tek tük beyazlar var. Alnı gergin, çizgisiz. Acısız bir hayat yaşamış... Yaşadıkları onu etkilememiş. Ayna gibi bir yüz, parlak... Kim bilir ardında neler gizliyor? Bu kez kolumu sıkıca tutuyor.

"İyi misin?"

"İyiyim" diyorum. Gözlerim kapıdan girmekte olan genç doktora kayıyor. Siyah saçlı, uzun boylu, Maskeli bir yüzü var. Maskeli insanları hemen tanırım. Yan yataklarda yatan bir kaç hastaya baktıktan sonra bana dönüyor, gülümsüyor. Bembeyaz dişleri var.

"Bu gün nasılız?"

Oda bulanıklaşmaya başlıyor. Başımda müthiş bir ağrı, midem bulanmaya başlıyor. Gözlerim... İrisimde bir şeyler oluyor. Gözümün önünde beyaz saydam damlacıklar gidip geliyor. Yağmur damlası terapisi... "Hissedin!"