Acil servisteki acılı hayatlar-II

Biz amcayla sohbet ederken yanında 8-9 yaşlarında bir erkek çocuğuyla yaşı bir hayli ilerlemiş ve her halinden yıpranmış olduğu belli olan bir bayan geldi..

Biz artık oranın kıdemli nöbetçisi olduğumuzdan yine aynı şekilde geçmiş olsun dilekleri vs derken ben patavatsızlık yapıp torununuz mu diye sorduğumda, aldığım cevap ile sorduğuma pişman olmam bir oldu..

Hayır oğlum dedi.(!)

Günümüzün büyük metropollerde ki moda hastalığı astım rahatsızlığından dolayı, rahatsızlanıp sıkıştığı için gelmişler..Bayan benim, çocuğu mu torunu mu ikileminde kaldığımı yüz ifademden anlamış olacak ki anlatmaya başladı...

İki büyük kızım var evliler.. Oğluma hamile kaldığımda hiç istemedim doğmasını, aldırmaya uğraştım olmadı.. Kısmeti varmış doğdu ilerleyen yaşıma rağmen dedi..

Fakat yüce Yaradan hiç bir şeyi sebepsiz yaratmıyor diye devam etti.. Oğlum doğduktan 1, 5 yıl sonra eşim kanser hastalığına yakalanıp üç ay içerisinde vefat etti. .Eğer şuan oğlum olmasaydı, beni hayata bağlayacak, meşgul edecek bir meşgalem olmayacaktı diyor... Geçim sıkıntımız olmasına rağmen oğlumla birbirimize destek olup yaşayıp gidiyoruz.. iyi ki doğmuş diyerek sıkı sıkı sarılıyor yavrusuna...

Eşinin rahatsızlığı döneminde ellerinde avuçlarında olan biteni harcadıklarını, o dönemlerde eşin dostun arayıp sorduklarını fakat vefatından sonra kimsenin kapılarını açmadıklarını gözleri dolarak anlatıyor.. Eşinden kalan bir emekli maaş ile hayatın zor ve engelli yollarında yaşam mücadelesi verdiklerini anlatıyor....

Çocuğun ezikliği, garipliği her halinden, duruşundan belli oluyordu.. Daha henüz 1, 5 yaşındayken hiç tanıma fırsatı bulamadan kaybettiği babasızlığına mı katlansın, eminim her görenin benim gibi patavatsızlık yapıp torunun mu (!) diye sorulmasına mı üzülsün yoksa üç kuruşluk emekli maaşıyla, şu görselliğin çok olduğu dünya da o küçücük çocuk yüreğiyle verdiği yaşam mücadelesine mi üzülsün... Elbette o ezik duruşunun haklı bir sebebi var bir yanları hep eksik hep garip....

Hastanenin acilinde ki o bir saat bu hikayeleri dinlerken sanki yıl gibi geldi bana.. İçim daraldı, gözlerim doldu, sıkıntılar bastı ''Allahım sahip olduklarım için sana sonsuz şükürler'' dedirttirdi...

İşimiz bittiğinde tekrar geçmiş olsun dileklerimizi sunup oradan ayrılırken, hafızama ve yüreğime o iki acılı hayat portresi de kazındı çıkmamacasına...

http: //blog.milliyet.com.tr/Blog.aspx?BlogNo=26488