Acılardan Beslenmek

    Acıyı biz yaratıyoruz, özlemi, ayrılığı, kaybetme korkusunu, kavgaları biz yaratıyoruz. Sevdaları biz   besliyoruz. Akıp giden hayatın içinde ben olabilmek, biz olabilmek için mi?! Halbuki olan hiçbir şey yoktu,   olmayan olmadığı gibi. Sesinin yankısını dağlara vurup geri gelecek diye beklemek; dağ, su perisi   ''echonun'' efsanesi miydi yoksa sadece?!

   Anlam yüklemek yaşama; sonsuza dek konuşmak mıydı, susmak mıydı? Yel değirmenleriyle savaştı belki biraz her birimizin mücadelesi, haklılıklarımız uğruna. Ve böylece dünya benim etrafımda bir değirmen gibi dönecek demek miydi? Biz acıtıyoruz sevgimizi, biz kanatıyoruz gülüşlerimizi. Ölüm ve aşk yaratılışın kol kola gezen iki savaşçısı mıydı, kardeş kavgası mıydı ki galibini arayan? Yoksa birinden biri eksik olursa daha çok acıtıp kanatırım yaralarımı demek miydi? Ruhunun bedene sığmaması mıydı hayat ki bizi ruhun kalıcılığı inancına biraz daha yaklaştıran? Bütün kitapları okusan da bulunacak; aynı, tek cümle kadar basit miydi yoksa yaşam? 

   Bir çay buğusunun gölgesinde sabaha kadar uyanık kalıp ilk aydınlığı yakalama telaşı mıydı bizi yaşama bağlayan?! Oysa herkes yaşayarak öğrenecekti hayatı madem, bir kitabın sayfasından çıkıp ömrümüzü yeniden kurgulama isteği miydi okumak? Öyleyse...! Önemliliklerimiz miydi bizi gerçekten ardına takan?