Adam-12

Bahar yüzünü yavaş yavaş gösterirken ılık bir öğlende adam yüzüne vuran güneşin etkisiyle gözlerini kısarak mevsime tezat giysisiyle yemyeşil çimenler üzerinde ilerliyor ve bu hayatta hiçbir şeyden alamadığı tada rağmen yine de hayatın benliğinde bazen karanlıkta çakılan bir kibritin mavi alevi gibi içinde çarpılmalara yol açtığına inanıyordu. ‘’Bütün derdim kendimle’’ derken içinde taşıdığı duygunun tanımını yapamıyor bunu da kendini dinlemekten duyduğu yorgunluğa bağlıyordu. Bir şey amaç ya da amaçsız ya da sonradan nedensizleşecek bir amaç uğrunda kavga vermek ve sonucunda kaybetmek...

Çocukken yaptığı kavgalardan farkı sadece sonrasında beyninde aynı anı sayısız kez tekrarlamayı bırakması ve mağlubiyeti unutma süresiydi. Hayattan aldığımız keyif belki de geriye bakma sayımız ve baktığımızda duyduğumuz pişmanlığın geleceğimizi engelleyip engellemememesi ile ilgiliydi. ‘’Bütün derdim kendimle’’ diye tekrar düşündü adam. Bir kalbe göre kahraman diğer kalbe göre neden bir hiçsindir o zaman? Aynı kalp tarafından benimsenip yıllar sonra neden kusulursun, bünyesi neden seni kabul etmez. Çünkü efervesandır yaşamak.. Suya atılır atılmaz ne kurbağa kalır ortada ne de prens. Hayatın içerisinde herkesin gölgesi herkesin kalbine farklı düşer, sebebi de güneşin açısı değil insanın iç acıları toplamıdır. Ve iç açıcı değildir iç acılar toplamı. Bir yüreğe göre bazen de kurbağayken prens, diğerine göre prensken kurbağa olursun. Olay ceylan gözün sana bahşedilmesi değil... Senin bir çift ceylan göz uğruna kendini kurbağa addetmendir. Adam derin bir nefes aldı. Burnundaki sorun nedeniyle sağlıklı bir nefesin nasıl bir şey olduğunu bilmiyordu.