Kimsin Sen?

Bir ‘el’ temasını esirgediğinde benden…

Sevgi yoksunluğunun içinde kıvrandığım anlarda;

ne kadar da savunmasız olur kalbim…

Zihnimde yankılanan kibirli ses ‘’–ben –ben’’ diye çığlık attığı vakit;

nasıl ürkek kalır derinliklerimdeki o küçük çocuk…

.

Varlığını asla kaybetmeyecek olan sorular aklımı her saniye kemirirken;

Ben öylece durup boşlukta bir kudreti nasıl dirayetle ararım…

Bilemezsiniz…

.

Günden güne daha da kaybolduğum bu soyutluktan çekip çıkarılmam için yalvarabileceğim herhangi bir gücü…

Yahut dokunabileceğim, medet umabileceğim herhangi bir şahsiyeti…

Yalnızlıktan kurtarılmam için kalbime dokunup, gerçeği kazanmama yardım edebilecek bir RUHUN dokunuşunu nasıl beklerim…

Bilemezsiniz…

.

Kötülüklerden uzak,

Sahip olduğu ruhu her haliyle tanıyan bir bedeni ya da…

Sizce… Var mıdır öyle bir beden?

Ruhunu ezbere bilen bir canlı…

Hayatta mıdır?

Sağlıklı bilinci ile ‘’ben’’ diyebilen bir zihin?

.

Sahi nasıl bir ‘Ben’ kavramını ezberletiyoruz zihnimize?

Akıp giden zamanda, nasıl da bilinçsizce besliyoruz zihinlerimizi…

Kapı zilini çalan şahsiyetin kendini ‘BEN’ diye tanıtmasını nasıl da sorgusuzca sindiriyoruz…

‘’BEN geldim…’’

‘’Sen! Anlayamıyorum, KİMSİN SEN?’’

Lazım olan doğduğunda kulağına üç defa fısıldanan isim değil…

Sana sorulan; sahip olduğun ruhun derinlikleri…

Hissiyat, cevher, düşünce…

Hatta daha fazlası…

Yinelemek istiyorum…

‘KİMSİN SEN?’