İçimde Kıvrılıp Uyuyan Çekingen Bir Kız Var

  Kafamda sürekli bir şeyler. Geçen gün telefonum çalıyor, kumandanın yeşil düğmesine inatla basarken buldum kendimi. Sizde de yaşanıyor mu böyle durumlar? Hatta bir gün pilav tenceresinden patlıcan kızartması çıkarsa hiç şaşkınlık yaşamayacağım.  Bu sebepten hemen dikili iki çam ağacı bulup hamak kurmam lazım. Çünkü zihin boşalmayınca akıl havada kalıyor beş karış.

Bazen yanlış bir ülkede, yanlış coğrafyada doğduğumu, zamanlamanın yanlış olduğunu düşünüyorum. Beden var, ruh yabancı hissediyor kendini. Zihin ise ait olmadığı bir yerde. Gerçekte kibrit çöpü kadar gündelik telaşlar arasında kayboluyor insan. Bu yüzden kıskanıyorum İtalya’da serseri gibi gezinen insanları. Serseriden kasıt, hayatı ti ye alanlar, umursamayan, boş vermişler. Bu insanlar, ağızlarına bir melodi dolar ve başlar ıslık çalmaya. Bir eli cebinde, diğer eliyle de çaldığı ıslığa ritim tutar. İşte, insan bazen kareli pantolon giyip pantolon aslılarını takmak istiyor. Şapkası da olacak elbet. Özgürlük kokan bir ıslıkla hayata İtalya gözüyle bakmak istiyorum ben de.

Birilerine özenerek değil aslında, sanılanın aksine insanın kendi değerini önce kendi içinde belirlemesi. İnsan arıyor, özüyle buluşmak, kendini bir yerde unuttuysa yeniden bulmayı istiyor. ‘başkaları ne düşünürse düşünsün, kendim olayım yeter’ diyor.  Dikeni de hoş görmeli gülü de var olduğu renkte sevmeli. Tamam, yol ayrımları vardır insanın hayatında. Fakat anlayamayız devam ederiz. Öylesine bize aittir ki o yanlış, yanlış olduğunu bile bile misafir eyleriz.

Biz olamayınca bir taraf
Bizliğin anlamını bilmeyince
Bunca zaman harcanmışken
Bir türlü kimse yola gelmeyince
Kapıyı çaldığımızda açan kimse yok ise
Bilin ki o yanlışta bir mum ışığı dahi olmadığımız içindir…