Akıyor Zaman

Akıyor hayat avuçlarımdan, kollarımdan kayıp gidiyor... 

Katı kuralların ardında, çaresiz bir kuş misali çırpınıyor yaşamım.

Hayallerime son sürat koşmak isterken, başka insanların hayallerinde buluyorum kendimi... 

Uzaktan izliyorum sevinçleri, heyecanları...

Ve yasaklanan bir takım duyguları...

İzlerken yaş alıyorum, yaşlandıkça çürütüyorum hayallerimi... 
Dört duvar arasında, mutsuzluğumun pençesinde her gün biraz daha soluyorum...

En derinliklerimdeki ''Ben'' i karanlık odamdan çekip çıkarmanızı istiyorum...
.

Duruyorum...
Öylece duruyor ve duyurmaya çalışıyorum yardım çığlıklarımı...
Göremeyen, işitme yoksunu yaratıklara sözlerimi duyurma çabasında yitip gidiyorum...

Toprakla yüz göz olmaya,
"Süs bitkisi" rolümden "Yem" rolüme doğru acıyla, istemsizce yol alıyorum...
Çığlıklarımla gökyüzünü dövüyorum…

Sessizce...
İçimdeki tüm zehri kusuyorum...

Sonra mı?
Sonra...

Zehri kurutulmuş bir ağaç gibi tekrar yeşereceğimi düşünüyorum...

Düşünüyorum...

Ardından tekrar yöneliyorum toprağa...
Yaşam yoksunu benliğimle... Duyamadan, DUYURAMADAN...