Adı var

Bir kedi vardı gözümün önünde,

Henüz küçücük bir yavru,

Oynadı, eğlendi, güldü, yedi, yoruldu..

Bir baktım ki üzerinden tam bir yıl geçti.
Bembeyaz tüyleri sımsıcak gözleri vardı,
Hep istedi herkes gibi sevmeyi sevilmeyi,

Başka şeyler istemedi hiç,
Güzel bir evim, yemeğimi yediğim şık bir tasım..
Avundu hep sevgiyle uzanan ellerle,

Bazen soğuk bir taşın üstünde,
Bazen sıcak bir toprağın üzerinde,
Yeşillikler içinde de....

Ama hep sevdi ona uzanan sıcak elleri

Güvendi onlara beni bir gün terk etmezler diye..

Gün geldi hazırlıksız yakalandı,

Küçücük bünyesiyle...

Kaçarken çaresizliğinden kocaman bir demir yığını,
Geçti üzerinden....
Kalktı , bedenindeki hasarlarla bu yükün altından,
Gün geldi iyileşti, bembeyaz kartopu yumağı gibi..

Ne yazık ki bu sefer, karnında taşıdığı yükü
Çözemedi bir türlü...
Onun ağırlığı vardı üzerinde ,
Kaderine kaderine kaderine.......

Gün o gün dü.. Geldi bilemediği varlığının üç parçası..
Ama kader.. iki yavrusunu aldı yine ondan habersiz,

Bir başına kaldı kendisine benzeyeninle.....
Tam bir yuvası olamazken, ona uzanan

Ellerin desteğiyle küçük bir dünya kurdu,
Yine bir taşın üzerinde...

Yemekleri önüne geliyor, ziyaretçileri artıyordu , ,

Hep endişe hep bir korku vardı küçücük,
Yüreğinde.....

Ya kaybedersem benim olanı diye..
Güneşin doğuşu mutluluk,
Batışı hep bir endişe içinde....

Hissetti o belkide

Tüm gözlerin üzerinde olduğu her günde,
Kararacaktı, akacaktı göz yaşları bilmeksizin,
Sevenleriyle.....

Gün o gündü, kara gündü bugün...
Dört günlük bir yaşamın eşiğinde,

Doğa kanununun yaşandığı acı bir tecrübeyle,

Alıp götürdüler küçücük varlığını ağaçlar içine

Geriye kalan göz yaşları eşliğinde.....

Ve adı hüsniye bebeği cesur olsa bile...........

Lütfiye Yapar