Adiyö Marsö ( Ve Marcel öldü, yaşadığı gibi sessizce )

Pandomim sanatının büyük öncülerinden Marcel Marceau, yıllarca sahnede hiç konuşmadan oynayan adam öldü. Sessizliği belki de Fransa'yı işgal eden Naziler'in babasını öldürmesiyle başlamıştı. Fransız direniş ordusuna katılıp içindeki isyanı dışa vurmayı amaçlamıştı belki de. Ama o hep gözledi, insanları ve yaşamı. En acı karelere tanıklık ederken.

Daha sonra büyük mim ustası Etiene Decraux tarafından eğitildi. "bip" karakteri ile ün yapan Marcel uzun yıllar insanı oynadı her meslekten insanı; terzi oldu, asker oldu, işçi oldu, öğretmen ve politikacı oldu. Ve daha aklınıza gelebilecek bütün karakterleri oynadı, ama hiç konuşmadı. Tanrı ona susarak insanları eğlendirmek ve eğitmek görevi vermişti sanki. İnsanlar onu izlerken çokça gülüyordu, ama ağladıkları da oluyordu. Nasıl tam da onlar gibi düşünüyordu ama, onlar konuşarak kendilerini böyle ifade edemiyorlardı işte.

Ve gençlik yıllarımda, hani o bir zamanların Ankara'sında yine o zamanlar şehrin içinde, Kurtuluş'taki TED koleji tiyatro salonunda bu kez, Marcel Marceau'nun öğrencisi bir Türk'ü, Erdinç Dinçer'i izlemiştim. Pandomim sanatıyla ilk tanışmam o günlere rastlar. Büyülenmiştim, sahnede bir adam vardı ama hiç konuşmuyordu ve fakat oynuyordu. Duvar diplerine kadar tıka basa dolu salon kahkadan kırılıyordu. Nasıl da duvara tırmanıyordu, duvar yokken ortada. Nasıl elbise dikiyordu, iğneye ipliği nasıl geçiriyordu, inanılır gibi değildi ve bu çok keyifli bir görsel şölendi.

Mim, tıpkı müzik gibi ne sınır ne de ülke tanır. Eğer kahkaha ve gözyaşları insanlığın karakteriyse tüm kültürler bizim öğretimizle yoğrulmuştur, demiş Marcel. Ben pandomim sanatını hep çok düşündürücü bulmuşumdur. Ne dersiniz bugünün dünyasında konuşarak anlaşamayan insanları pandomimle mi eğitmeli acaba.

Ne mutlu dünyada böylesine etkili bir iz bırakarak ve yine yaşadığı gibi sessizce gitmek.





http://www.Antoloji.Com/enfal_torun

http://arsiv.sabah.com.tr/2006/05/21/yaz02-10-110.html