Afyonu patlamış gözlerim

giderek göğsümün kafesini daraltan,

nefesimi benden alan,

intihari bir haberdi oysa...

yüreğim alabildiğince,

sonsuz bir uçurum sanki;

düşme ile kalkma arasında, bir telaş vardiyasında...

neyin yanlış, neyin doğru olduğunu kestiremeyen bir aklın,

gelgitleri arasındaki karmaşıklığa yol alıyorum...!

tercümanı olmayan acıların kesiştiği yerdeyim...

afyonu patlamış gözlerimin, vanası bozuk şimdi.

gözyaşlarım kimleri yıkayacak bilinmez,

ama!

onca yaralar almış bedenim,halen savaş halinde...

yeni bir çıkmaza giriyorum,

dağınıklığımı toparlamaya zamanım yok,

durmaksızın yolculuğun en arsızlığını yaşıyorum,

beynimi kemiren,onca söz...

adım adım beni ölümün yalnızlığına sürüklerken,

umutlarımın yok oluşlarını izliyorum...

yalpalnırken bu hayatın acımazsızlığında;

elimi uzatıyorum yok olan umutlarımın karanlığına,

akıp gidiyor,oysa...