Ağlayan yalan

Ne sen sevdaya güldün,

Ne güldü sana bu dünya,

Yalan bu devran, deyip dursan da,

Koştun adından kana kana ve kan revan...

Yalan mı güzel geldi,yoksa

Hayal mi uzaktı sana.

Bu yürekte ateşle hergün dağlanan,

Gizemli sırma kaftanlara sarılan,

Kırık, yarım, ezik zamansız  tutan bir ağrı ,

Ve ta derinlerde cam kırıkları...

Küçük bir çocuk çaresizliğinde ağlayan...

Biçare,güzel  gönüllü masum heyecan...

Ey yüreğimdeki ateşi görüp,yine beni yaşatan yar..

Ey sonsuz nuruna daldırıp,

Tekrar ordan uyandıran yar...

Nerde menzil nerde sen?

Nerde bir türlü gelmeyen son dem.

Nerde o ulaşılmayan gizli sen...

Ey yürek yangınım,ey anlaşılmayan.

Neden bunca acıya katlanır ki,

Bile bile öleceğini  insan.

Yalan işte yine yalan,

Herşey gibi herkes gibi.

Ansızın açan ve ansızın yarım kalan,

Her renk gibi, işte bu da yalan...