Ah Fatih!

Anne olmak bambaşka birşey derlerdi, bilirdim tabi ben de öyle olduğunu... 

Artık ben de anneyim ve asıl şimdi biliyorum ki, bambaşka birşeymiş! Sonsuz bir mutluluk ve heyecan kaynağı tamam ama daha da ötesi sorumluluk, endişe, korku kaynağı da... 

Bir kere her zaman aklımın bir köşesinde, dilimin ucunda "Allah'ım çocuğumu yetiştirecek sağlıklı ömür ver" dileği var. "Bana birşey olsa çocuğumu kime emanet ederim" korkusu var. 

"Bütün çocuklar anne, babalarının kucağında büyüsünler" derken bile gözleri doluyor insanın. Biliyorum doğanın düzeni böyle, bazı çocuklar anne, babasız büyüyecek. Hatta bazıları hem annesiz, hem babasız; annem gibi. 

Bugün, bir süre önce okuyup, yüreğim dayanamadığı için aklımdan sildiğim bir haberin sonunu okudum. O zaman, Konya'lı küçük Fatih Koçaker'in üvey annesinden gördüğü işkenceydi okuduğum. Haberin sonunda, bugün okuduğumsa minik bedeninin buna dayanamadığı, göçüp gittiğiydi. 

Keşke okumasaydım haberin ayrıntısını ama okudum işte. Öğrendim ki anneciği Döne de 3 yıl önce kansere direnememiş, bir başına bırakıp gitmiş O'nu. Bir başına, babası hayattayken bir başına... 

Öyle olmasaydı, o akıl almaz işkenceleri yapabilir miydi öteki kadın? Hem de kendisi de bir anneyken. 

Nasıl bu kadar ruh hastası bir araya gelebildik? Biz Türk toplumuyuz, hoşgörülü insanlarız; değil miyiz yoksa? Dünyanın bir ucundaki felakete bile koşarız da, komşu çocuğumuzun çığlığına kulak vermez miyiz? 

Bir annesi olmazsa bir çocuğun başka kimsesi de olmaz mı? Teyzesi, anneannesi, babası... 

Nasıl temizlenir bu toplum?