Ahh nerede çocukluğum..

Artık ben de geçmişten daha çok söz eder oldum.. Eskiden bir söz duymuştum.. İnsan geçmişten daha çok söz etmeye başlarsa, yaşlanıyo demektir diye.. Galiba doğru.. Şaka maka 32 yaşındayız.. Her ne kadar etrafımdaki kişiler daha 25-26 gösteriyosun deseler de. (bilmiyolar ki ruh yaşımın daha 17 olduğunu :).. Gerçekler acı..

Daha dün gibi hatırlıyorum, sokağa taştan kaleler yapıp, hava kararıncaya kadar top oynamalarımızı.. Şimdi sokağa taş bile koyamıyoz.. Eskiden yarım saatte bir araba geçerdi.. Şimdi yarım saniyede bir geçiyo.. Dizlerimizdeki yaralar hiç iyileşmezdi..

Bir de topun sahibi çocuk ansızın ben gidiyom, annem çağırdı derse.. O zaman çok kötü olurdu işte..

Karınca yuvalarının kenarına buğday dökerdim. Karıncaların onu taşımalarını izlerdim saatlerce.. Bir ara da örümcek besliyodum kavanozda.. Sinek yakalar, kavanoza katardım.. Örümceğin onu yakalamasını izlemenin keyfine doyamazdım.. (biraz sadistçeymiş :)

Bir de çocukluğumuzda mutlu olmak o kadar kolaydı ki.. En büyük mutluluk, bir büyüğümzden aldığımız harçlık ile bakkala kadar koşmaktı.. O para cepte durmaz, hemen bitmesi gerekir diye bir kural vardı sanki.. Abdil bakkalın kasasına :)) Şimdiki kadar çeşitte yok.. Ya çekirdek ya da naneli şeker veya ona benzer şeker türleri.. Nerdeee şimdiki cipsler falan..

Bir de komşulukları hatırlıyorum çocukluğumda.. O çıkarsız komşuluklar.. Herkes bir tas çorbayı paylaşacağım diye uğraşırdı..

Benim babam ve annem Almanya'da oldukları için beni ve abimi babaannem büyüttü.. Ne kadar eli bol insandı.. Bir de kırık çıkığa bakardı.. Gelenimiz gidenimiz eksik olmazdı.. Allah rahmet eylesin bu vesileyle...

Evet, biz büyüdük ve kirlendi dünya.. O günler geri gelmeyecek artık.. Hatıra torbasından o güleri zaman zaman çıkarıp yad eden herkese selam olsun....

Tüm blog kardeşlerime sevgilerle........