Ak yüklü Kara Trende Makinist olsam

Bir makinst olsam 

Trenim ağır yük treni 

Yükümün 

İlk vagonu SEVGİ 

Son vagonu KARDEŞLİK 

Ara vagonlarım BARIŞ 

Olurdu 

Ağır yükümle 

Kıvrılırken karayılan gibi 

Derin vadilerde 

Dağda bayırda kırda 

Ansızın duruverdiğim 

Küçük köy istasyonlarında 

Sevgi yüklü vagonumun 

Açardım kapılarımı 

Ardına kadar 

Sevgi çiçeklerimi 

Bırakırdım buket buket 

Gülücüklerimle 

Küçük köy istasyonlarında 

Tüm karalığıma rağmen 

Geçerken bozkırlardan 

Ak kepeneğinin altında 

Kuzularını kurtlara kaptırma endişesiyle 

Pusuya yatmış 

Köyümün çobanlarına 

Barış yüklü vagonumdan 

Uçururdum ellerimle 

Barış güvercinlerini 

Gülümseyerek 

Gökyüzüne özgürlüklere doğru 

Bozkırlardan geçerken 

Biraz daha hız alırdım 

Yükümün hafifliğiyle 

Metropollere doğru 

Hummalı bir telaş içinde 

Sağa sola savrulurcasına 

Koşuşan 

Kent yorgunu insanlara 

Seslenirdim 

-Bu telaşın ne diye kardeş ? 

Bırakırdım kardeşlik yükümü 

İç huzuruyla 

Metropol istasyonlarından geçerken 

Ve 

Yine 

Geçerken 

Diğer bir metropolden 

Yüreğime patlayan silah seslerine 

Cevap verirdim 

Kara trenimin karanlıkları yırtan düdüğüyle 

Sevgi barış kardeşlik 

Melodilerini çalarak 

Boşaltırdım tüm yükümü 

Sevgiye aç olanlara 

SEVGİ 

Düşmanlıklara 

KARDEŞLİK 

Savaşanların üzerine 

BARIŞ GÜVERCİNLERİMİ 

Uçurudum 

Tüm dünya barış içinde yaşasın diye 

İşte 

O zaman 

Bir kuş hafifliğiyle 

Uçuruverirdim 

Kara trenimi 

Yeniden yük almak üzere 

Aydınlık yarınlara 

Huzur içinde 

Ben bir yük treninde makinist olsaydım eğer... 

Birsen İNAL