Alışamadım

Alışamadım kaçıp gitmelere uzaklarda kalan o mutluluğa beni terk edip gitmesine alışamadım. Dünde kalan aşktı sanki dünümde kalan maziydi belkide bilemediğim. Bilemediğim bir terk edişti belkide beklenmeden sonbaharın gelmesi gibiydi avunmak. Sessiz kalmaktı çoğu gecelerde alışmaya çalışmaktı. İki yüzlü insanları tanıyıp, eyvallah demekti belkide ya da dost denilen o kelimeye, sığmaya çalışan ama göründüğü gibi olmayan insanlara alışamadım.

Alışamadım zamansız gelen o aşka, yeniden yüreğimi hüzne boğan o yalnızlığa.. Konuşamadım çoğu gecelerde sesim gecenin karanlığında kaybolup gitti. Bilemedim geleceğini lapa lapa yüreğime yağıp buz yerine kor bırakacağını bilemedim. Sonbaharı getitip yapraklarımı dökeceğimi bilemedim, damla damla sana akan göz yaşlarımı alışamadım. Hayat akıp giderken alışamadım aniden çıkışlara,gel diyemedim. Ne yalanlar söyleyip kandırsam yüreğimi hangi şehrin ışıklarında bulsam seni,yitirilip giden sessiz bir şehirde kaybolsam alışmaya çalışsam yalnızlığa.. Uzaktan izlesem denizi sessizce dalgalanışını kıyıya yüreğim gibi vuruşunu izlesem. Bir müzik çalmalı gramafondan eşlik etmeli bu yürek adına yeniden şiirler yazmaya alışmalı. Sana teslim olmadan sensizliğe alışmalı.

Yitip gidenlerin arkasından izlemeli hayatı nefes almayı yeniden öğrenmeli, yeniden bakmalı doğan güneşe. Alışmamalı ardına bakmadan gidenlerin gözyaşlarına. Kanmamalı yalan dolan dünyada sahte hayatlara, yürekleri feda etmemeli iki güzel söze alışmamalı,tıpkı yüreğimin alışamadığı gibi.. Dönüp bakmalı yüreğine olmadı bir ayna tutmalı merhem olmalı kanayan o yaraya,alışmalı yeniden nefes almaya,derin derin çekmeli içine. Yeniden bakmalı boğaza serin serin yüreğine çarparken rüzgar hissetmeli mutluluğu. Martılara simit atmaya alışmalı dalgaların iniş çıkışlarında bulmalı kendini, bir selam vermeli uzakta kalmış istanbula. Alışamadım mutsuzluğa mutluluk kapıma gelmişken içeri almak lazım, selam veren bu güzel gülen İstanbul'a..