Altan kardeşler ve biz liberaller...

Eğer Çetin Altan, o iki geceyi yaşamamış olsaydı, ne Ahmet ne de Mehmet  dünyaya gelmemiş olacak ve bizler de bu dünyadan habersiz bir şekilde yaşayıp gidecektik. Ne Amerika’yı bilecektik, ne de Avrupa’yı. Ne demokrasiden haberdar olacaktık, ne de insan haklarından.”Atam ne söylemişse doğru söylemiş, ne yapmışsa doğru yapmış.” rahatlığında bir beynimiz “Ben bilmem komutanım bilir.” berraklığında bir zihnimiz olacaktı...

Fena mı olacaktı yani?

Askerin konumuymuş, Kürtlerin diliymiş, dindarların türbanıymış... Bütün bunları sorun olarak algılamayacak, güzel kafamızı bunlarla meşgul etmeyecek ve kendimizi bilime verecektik.

Mesela, bakın Kuzey Kore’ye!

Adamların atom bombası var!

Peki, niye var?

Kuzey Korelilerin de bir Ahmedi bir Mehmedi olsaydı, onları okuyup kafayı söyledikleriyle  meşgul etmiş olsalardı, atom babası yapabilirler miydi hiç?  Demokrat yazarları yoktu… Ama kaya gibi, atom bombasının yapımına da öncülük etmiş olan bir liderleri vardı.  Zaten boşuna mı o liderin ardından ağladılar iki gözü iki çeşme?  Korkudan, yapmacık ağlamalar yaptıklarını mı sanıyorsunuz?

Güney Kore, şöyle gelişmiş, böyle gelişmiş… Fakat fikirlerini ve atom bombasını miras bırakmış olan bir liderleri olmuş mu hiç? Orada  herkes kendi aklıyla… Daha doğrusu, orada herkes aykırı fikirli birkaç demokrat yazarın aklıyla hareket ediyordur muhakkak.

Tıpkı biz liberaller gibi.

Fakat bu aykırılıklar benim beynimi yordu.

Çocukluğuma döneceğim:

İlkokulda öğrenmiş olduğum tarih bilgilerime dönüp onlarla yetinmesini bileceğim.

Mehmet’in konuşmalarını dinlemeyecek, hele hele Ahmet’in yazılarını artık hiç mi hiç takip etmeyeceğim.

“Nutuk” la yatıp “Nutuk”la kalkacağım.

“Kürt sorunu” diyene “Ne mutlu Türküm diyene!” diye bağıracağım.

“Türban sorunu” diyene “Türkiye laiktir laik kalacak!” diye haykıracağım.

“Hepimiz Hran’ız hepimiz Ermeni’yiz!” diyenlere, en güzel hakareti yapmayı öğrenmek için “magandalığın kitabını” okuyup yutacağım.

Sırf komutanlarımın dertlerini kendime dert edecek ve onların dışında başka hiç kimsenin derdiyle içimi karartmayacağım.

Annemden, ağıt yakmasını öğrenecek ve her fırsatta “Komutanım” diye başlayan ağıtlar yakacağım.

Bütün ülkeleri düşman belleyecek, hepsine posta koyacak, bunun hazzını yaşayacak ve sonra bir atom bombası ihtiyacı duyulursa, bunun yapılması için destek vereceğim.