Altın varakları vardı!

Kocaman bir kapı.

İki kanatlı ahşaptı.

Ulaşmak için üç basamağı vardı.

Herkese açık!

Yıpranmaya yüz tutmuş eşiğinde; bir dev aynası!

Altın varaklarla çevrelenmiş çerçevesi, yer yer dökülmüş.

Kimler gelip geçmediler ki o aynanın önünden.

Kimi, dev aynanın sihrine kapıldı, kendini editör sandı.

Kimi, sahip olduğu eşsiz yeteneğinin, hırslarının ardında kalmasına aldırmadı.

Kimi, bir öğretmen edasıyla, elindeki kızılcık sopasını havalandırdı.

Nereye ineceğine, kimleri inciteceğine bile bakmadı!

Kimi, hoş görü denen o muhteşem duyguyu, göz ardına attı.

Kimi ‘’Biz bir aileyiz!’’ deme gafletine kapıldı!

Anında ağzının payını aldı!

Tövbelere sığınmaktan başka çaresi olmadığını anladı.

Kimi, düzen kural tanımadı.

Kimi, içindeki taşları çekinmeden çalakalem savurup attı!

Aslında!

Herkesin bir yanılgı payı vardı.

Kimisi bunu bile anlamayı, kendine zül saydı.

Her geçen bir gün!

‘’O’’ kapıdan girenler arttı da!

Gelenler ayrı, karşılayanlar ayrı bir havadaydı…

Kimse, kimseyi anlamadı.

Kimisi sessiz sedasız kenarda kaldı.

Sadece izledi olanları!

Kimisi, yeğledi kendi kabuğunda kalmayı!

Kimisi de terk-i diyardaydı.

Kapı hüzünlere kapıldı.

Ayna…

Dayanamadı… Ortadan çat diye bin parçaya ayrıldı!

Oysa!

Altın varakları vardı…

Ayşen Arslangiray Kura