Anam, anam güzel anam ve tüm anneler

Son günlerde televizyon izleyemiyorum, izlemekten kaçınıyorum. Çünkü her televizyon başına oturduğumda, bütün televizyon kanalları şehit analarını gösteriyor. Ağlayan, mağrur, mağdur, üzülmekten bitap düşmüş analar....
Annem hep söylerdi, bütün analar gibi:
_ Anne olduğunda göreceğim seni, o zaman anlarsın ancak beni diye.

Tabi o kendi diliyle şivesiyle söylerdi, ama özü bu. Benim annem gerçek bir anadolu kadını. Tarlada, bahçede çalışarak, inek sağarak sertleşmiş elleri, pamuk gibi yüreği, dertlerden üzüntülerden, sıkıntı ve düşüncelerden erken yaşlanmış buruşuk yüzüyle....

Ama o benim için en pamuk elli, en güzel yüzlü, herşeyin en en iyisi olan kadın. Her hastalanmamda benimle sabahlayan, benimle ağlayan, gözümün içine bakan, okuma yazma bilmeyen ama dünyayı birçok okur-yazardan daha iyi bilen, gözlemleyen kadın. Onun; canım anamın böylesine bir acıyla karşılaşmasını istemiyorum. Tanrım şehit annelerine sabır versin. Bizler, çocuğumuz düşüp bir tarafını kanattığında dahi dayanamayan bizler (anneler) nasıl dayanır böyle bir acıya.

Toplumumuz iyice kanıksatılmaya çalışılıyor bu haberleri, şehit cenazelerinde maç tezahüratı yapılır gibi bağırılan sözlerle. Bunlar çözüm değil. İnsanlarımızın öfkesini böyle küçük gösterilerle azaltmaya çalışıyorlar. Yoksa bu insanlar bu kadar duyarsız olamazdı. Daha büyük bir patlama, bir tepki olmalı bence. Sokaklarda bağırmakla, yada lamba söndürmekle çözülecek bir durum değil bu.
Dayanamıyorum, çocuklarımızın ölmesine, anaların ağlamasına.....Çözüm lazım, bir çözüm ama ne?

Gül diyorum, yoksul acıların gölgesinde...
Gül tenin solsun istemiyorum,
Ay diyorum sana ay ne olur,
Bir vaktinde gecenin yaraların açsın istemiyorum.
(.....A.K.'nın bir şarkısından alıntı)

ÖYLE YIKMA

öyle yıkma kendini

öyle mahsun, öyle garip...

nerede olursan ol

içerde, dışarda, derste, sırada,

yürü üstüne üstüne

tükür yüzüne celladın

fırsatçının, fesatçının, hayının...

dayan kitap ile

dayan iş ile

tırnak ile, diş ile

umut ile, sevda ile, düş ile

dayan rüsva etme beni!

(yanlış bilmiyorsam Ahmet ARİF'in bir şiiri)