Ancak!..

Yüreğim yazmak istiyor

Gönlüm bendinden taşmak,

Ve 12 Haziran sabahının karanlığını

dişlerimle kazımak okunuyor alnımın kırışıklarında.

Bu bir hüzün değil,

Acı değil, bitip tükenmek hiç değil,

Yeniden döndürmek çarkı,

Yeniden çıkmak Samsun’a,

Yeniden Erzurum, yeniden Sivas…

Ve varmak kuvayı milliyetin Ankara’sına…

O gün beş kişiydiler,

Bugün milyonları bulduk.

O gün hedefleri vardı,

Bugün hedeflerimiz var.

O gün liderleri vardı.

Bugün liderimiz yok…

Sorun, liderimiz olmamasında,

Olamamasında…

O kişiyi yaratıp, peşine takılıp hep beraber olamayışımızda…

Ama insanlarımız o günden daha diri,

O günden daha kalabalık,

O günden çok bilinçli.

Ama…

Ve ancak

Ve fakat…

İşte bu noktada düğümleniyor yüreğimin sefertası:

Çünkü bugünlerin insanı burnundan kelepçeli medyaya,

Zihninden pranga vurulmuş karanlığa...

Ve kendi içine gömmüşler onu diri diri,

Kendinden bir kalabalık yaratamasın diye,

“insan insanın kurdudur, ” afyonu ile dağlamışlar beynini…

İnsan, insanın kurt olmadığını öğrenecektir elbet.

Çünkü bu karanlık

Ancak,

İnsanın insan olduğu bir ortamda dağılır,

Ve yine ancak, hep beraber olarak dağıtılır…

LÜTFEN “TIK”LAYINIZ:

1942 yılının Şubat ayında Bursa'da (Mehmet Kemalettin'den olma, Emine İffet'ten doğma olarak) dün..