Anılar Hades' i

“ ARKHE “ diye başlar felsefe.

“ İLK NEDİR “ der.

Sahi ilk nedir?

Daha doğrusu herkesin ilki nedir?

Hepimizin hatırladığı buğulu anılar kendine İLKdir.

Ve hep hatırlanır unutulmaz.

Üstelik katlana katlana çoğalır…

Gün gelir bu günü unutursun,

Adını unutursun,

Çocuklarını-dostlarını unutursun,

Yemek yemeyi, evini unutursun…

Ama geçmişte sana dair yaşananları asla unutmazsın.

Bir şarkıyla, parke taşlı bir sokakla, havadaki kömür ya da simit kokusuyla, ip atlayan kızların neşeli çığlıklarıyla ya da top peşinde koşan oğlanların küfürleriyle, sıcacık bir okşamayla ya da tokat olup kalkan bir elle, bir dizeyle ya da bir film karesiyle çıkıverirler karşına…

Yeri gelir sıkı sıkı sarılırsın geçmişten hatırladıklarına, bugün gerçeklerinin dondurduğu anlarda içini sıcacık ısıtsın diye…

Yeri gelir geçmişte yaşadıklarının ferahlığına bırakırsın kendini, an gerçeklerinin acısı yakıp kavurduğunda içini soğutsun diye…

Yeri gelir kaybettiklerinin bıraktığı sızı, şu an sahip olduklarına teşekkür olur…

Yeri gelir geçmişte kazandıkların, şu an kaybettiklerine nefis terbiyesi olur…

Aslında hepimiz kendi Hades’ imizdeyiz…

Anılar Hades’ inde !

Ve hepimiz birer Sisifos’ uz.

Bu günü dünün içinden çıkarmaya çalışan…

Bir gayret, bir telaş, bir koşturmaca bu günü kurtarmaya çalışırken bir de bakıyoruz yarın olmuş.

Hoppp bu gün dediğimiz, dün olmuş yuvarlanmış gerisin geri… Anılar Hades’ inde yerini almış…

Ama hepimizin Cerberus’ u çok farklı.

Kimisinin Cerberus’ u sevgi,

Kimisinin sadakat,

Kimisinin kin,

Kimisinin hırs,

Kimisinin nefret,

Kimisinin aşk,

Kimisinin korku,

Kimisinin öfke…

Herkesin kendine Cerberus’ unu farklı bir duygu oluşturuyor,

Ama sonuçta hepimiz sıra dışı aynalarda kendimizle ödeşiyoruz…

Ya da Bukowski’nin dediği gibi:

“ En iyilerimizin sonu genellikle kendi ellerinden olur
sırf uzaklaşmak için,

Ve geride kalanlar
birinin onlardan
uzaklaşmayı neden isteyebileceğini
bir türlü tam olarak anlayamazlar …“

Sevtap Özkahraman

(Ankara – 17 / 08 / 2009 )