Ankara kulak ver mermi sesine

Ben bu blogumu bir blog yazarı olarak değilde BİR ASKER BABASI olarak yazıyorum. Daha bir gün bile olmadı eve geldiğimde bilgisayarımı açtığımda haberle karşılaştım. Kendi kendime düşünmeye başladım ve bir sonuca varamadım.

Az önce bütün tv kanallarında aynı haber dönüyordu 5 ŞEHİT.

Anaları, babaları, çırpınıyordu, kendimi onların yerine koymaya çalıştım olmadı. Onlar gibi düşünmek istedim gene olmadı. Analar babalar hepsi sözleşmişcesine aynı kelimeleri söylüyorlardı VATAN sağolsun. BURAYA KADAR EYVALLAH da, ya 10 dakika sonra magazin haberleri, hani vatan sağolsundu tamam vatan sağolsunda ne için sağolsun. Savaş çıktıda haberimizmi olmadı. Çıktıysa hep bir koşarız.

O anaların babaların psikolojisini tahmin bile edemiyorum. Daha şimdiden benim psikolojim bozuldu. Neden mi? Fazla değil 15 gün sonra benim evladımda o dağlarda gezmeye başlayacak. Burda gurur duymam gerekir, ama korkmadan, çünkü korkuyorum. Evladım 2 senedir inşallah doğuya giderim diyordu. Öyle bir istemiş ki her istediği oldu. Önce time seçildi, ardından en çok istediği oldu, İran sınırına, Ağrıya gidiyor. 23 kişilik timde arama tarama faaliyetinde buluncaklarmış. Bunada kabul, konu vatansa gerisi teferruattır. İşte boğazım bu noktada düğümleniyor. Bu evlatlar kiminle savaşıyor? ANKARAYLA MI? PKK'yla mı. Bence ORDUMUZ önce bunun adı koysun ondan sonra hep beraber savaşalım, hep beraber VATAN sağolsun diyelim. Ben artık ŞEHİT haberi duymak istemiyorum. EVLADIMIN ACI HABERİNİ DUYMAK İSTEMİYORUM... ANKARA artık zamanı geldi duy MERMİ SESLERİNİ......