Ya herro- ya merro

Yemin ederim, bu konuda yazmak istemiyorum. İçim acıyor. Yeterli kelimeleri bulamıyorum. Ahmet Türk ün burnu kırıldı, intikam çığlıkları attılar. Beş askerimizi şehit verdik. Oysa, Cumhurbaşkanından, Başbakana, geçmiş olsuna da gitmiştik. Aydını, cahili, yazılısı, görseli, üzüntümüzü bildirmiştik. Demek ki, yetmemiş. Bir burun= Beş şehit. Şehitlerimize, tüm siyasiler ve bizden olan, tüm insanlar, üzüldüler. Bana göre, siyasetçimiz, bu konuda konuşmasın. Hatta, hiç kimse konuşmasın. İşe yaramıyor. Acımızı, öfkemizi, bastırmıyor.

Bir siyasi diyor ki: “Kardeşliğimizi bozmak istiyorlar”. Hangi kardeşliğimizi? Kardeş, kardeşi öldürmez ki. Bu kader değil ki. Biz, terörist, katil, onlar, militan, kahraman, dedikçe, kardeşlik olur mu? Ben kardeşimi katil, o, beni can düşmanı olarak gördükçe, kardeşlik olur mu? Biz diyoruz ki: Terör bitsin. Bizim Kürtler ile bir derdimiz yok. Biz Kürtleri bitirmek istemiyoruz. Bu ülke hepimize yeter. Onlar diyorlar ki: Terör bitmesin. Türkler bitsin. Onlara öğretilen bu. Avrupalısı, Rusu, Ermenisi, Yunanı, Rumu böyle istiyor. Ortak rüyaları bu. Bunları, böyle yazınca, Milliyetçi damgası yiyorsunuz. Ben milliyetçi değilim. Türküm. İnsanım. Milletimi, vatanımı, seviyorum. Tüm insanları seviyorum. Ama, sevilmek de istiyorum.

Geçmişi bilmek başka, geçmişe dönmek, başka. Kimse geçmişi eşelemkle bir şey kazanmaz. Aklı başında, hiç kimse, çocuklarının geleceğine ipotek koyamaz. Kürt gibi düşünürsek, bu işi bitiririz. Biraz kanlı olur, ama bitiririz. Buna inanıyorum, fakat, böyle olsun istemiyorum. Aklı başında olan Kürtler de, böyle olsun istemiyorlar.

Şuna inanıyorum ki: Gün gelecek, artık göz yaşı dökmeyeceğiz. Çaresine bakacağız. O gün gelmesin istiyorsanız, sesinizi yükseltmelisiniz Kürt kardeşlerim. Sesinizi yükseltmelisiniz. Ya herro, ya merro, diyeceğimiz gün yakındır. Bu böyle gitmez. Akıllı olalım.