Ankara yolculuğu

Ankara’ya doğru bir yol göründü bana ve özüme. Özgürlüğümü haykırmaya ve haklarımı istemeye gidiyordum. İçimde bir heyecan bir umut yükleniyordu geçen her dakikalarda. Çünkü ben meydanları seviyordum. Haksızlığın zulmüne karşı tek yürek olduğumuz yer meydanlarımızdı. Meydanlarda toplanıyor sloganlarımızı atıyor haklarımızı çığlıklarımızla duyurtuyorduk zalime karşı.

Her şey güzel gidiyordu.

Yola başlamadan bir ses yükseldi

‘ Cennet burada mı?’

Bakıyordum otobüse cennetin ortasındayım tabiî ki burada diye cevap verdim. Ama maalesef verdiğim cevap sorunun karşılığı değildi. Çünkü otobüsümüzün neşe kaynağı ileride fark edeceğim Cennet ablamızı soruyorlarmış… Tabiî ki o da oradaydı.

‘ Tamam, yola çıkabiliriz. Kimse eksik değil demek ki’ diye bir ses daha yükseldi.

O an anladım ki otobüsümüzün içinde yerinde duramayan neşe kaynağımızın olduğunu…

Yolculuğumuza başlarken cennet abla başladı hani türgü söyleyenimiz yok mu? Tabi o iğrenç ses tonumla başladım ‘ Karlı kayın ormanında yürüyorum geceleyin…’ diye.

Ellerimiz havada seslerimiz kulaklarımızda ezgi olarak gezerken bu mutluluk portresini yaşamak beni ap ayrı dünyalara götürüyordu içimde.

Sonra klasik görüntüler tabi ilerleyen saatlerde yorgun bedenler ve uyuyan birçok insan. Ne yalan söyleyeyim aralarında bende varım. Tabi rüyamda, hayalini yüreğime kazıdığım kalbimin gülümseyen sevdasıyla beraberdim. Otobüsün içinde gidilen her kilometrelerce yolda uzaklaşırken ben o uzaklığı rüyalarımda kapatıyordum. Ancak böyle bir sevdayı uyuşturuyordum içimde. Neyse pek fazla özelime de girmeden yolculuğun devamın da sabaha karşı uyandığımda karşımda bir portre ile karşılaştım. Cennet ablamız iş başındaydı. Güneş hafif yüzünü göstermiş Cennet ablamızda güneşe karşı nispet yaparcasına gözlüklerini takmış ve güneşi selamlıyordu.

Hemen söylendim ablama ‘ooo abla gözlük takmışız. Kaça aldın?’ diye.

10 YTL ye aldığı gözlükleriyle poz vermeyi de eksiltmiyordu tabiî ki. Canım benim ya…

Sonra miting başlamış… Ellerimizde pankartlarımız ağızlarımızda sloganlarımız yürüyoruz hedefimize doğru… Gözümü kaldırdım Cennet ablam en önde gençlerle yürüyorken slogan attırıyordu Anadolu şivesiyle… ‘ Sivas’ın ışıgı sönmeyeceg gardaşım’…

Tabiî ki saatler geçti ve günün sonuna geldik. Herkes bir köşeye dağılmış cennet ablamı da en son gören ben olmuşum ve cennet ablamızı kaybetmişiz. Herkes bir köşeye koşuşturuyor nerede bu kadın diye… 7 numaralı otobüse binmiş kafası esmiş diye… sorduk hemen ‘neredesin sen’ diye… canım sıkıldı sizden 7 numaralı otobüse geçtim diye cevap verdi. ‘Niye abla?’ dedim…

Çaktırma oğlum otobüsleri karıştırdım diye cevap verdi… o an kulağımda yola başladığımız söz çınladı ‘ Cennet burada mı?’ diye… ‘ Cennet buradaysa herkes burada demektir’. Gerçekten de öyleydi…

Gökhan Doğan 10.11.2008 (13.00)