Anla beni

Toprak değil kayıp giden ayaklarımın altında,  

Sürüngen sessizliğiyle yitirdiğim sevinçlerim 

Ve çocukluğumdur tek vuruşlu ürperti gibi; 

Ayrılığımdır yaşadıklarımdan ve yaşanmışlığın buruk hazzından... 

Şimdi kentli bir incelik taşırım omuzlarımda 

İpekten çeyiz bohçası bir kınalı cerenin... 

Zamanı çırılçıplak tekmil yoksulluğuyla 

Kutsayan bir çınarın yaşlı gövdesinde 

Ve en melun yanından bir karanfil açar gibi 

Kollarımı açıyorum nice amansız kavgalara... 

Hala aşk taşıyan bir katarın 

Kıymet-i harbiyesiyle mühürlüdür ömrüm... 

Hep ömrüm diyorum sevdam diyorum dönüp dönüp 

Kanatarak acının sarkacıyla en insan yanımdan 

Ve kanadıkça büyüyorum ve büyüdükçe 

Çocukluğum çoğalıyor ve akşam kuşları bozgun ordular gibi 

Sarınarak bekliyorlar şafağın kanatlarıyla gece boyunca... 

Hep ömrüm diyorum çünkü; 

Kalın kalın zamanlar sığdırıyorum kalın kalın kitaplar gibi 

Satır aralarına sevinçlerimi üzünçlerimi 

Yenilgilerimi ve yengilerimi biriktiriyorum... 

Şimdi az tüten izmaritler gibi duruyorum 

Şimdi bir simurgun görkemli kanatları gibi 

Eski bir tarihe vuruyorum... 

Şimdi umutlarımı zamanın en çelişkin 

Ve en yaman yolculuklarına veriyorum; anla beni! 

CAFER DEMİRTAŞ...