Anlamıyla Yaşamak...

Hayatın özüne inmek var senli düşlerimde...
Bakıp da göremediğimiz ne varsa yaşamak var.
Buz gibi soğuk içimizi titretirken, , ,
Ellerini nefesiyle ısıtan boyacı çocuk
içimizi acıtmıyorsa,
Paltomuzu ona vermek gelmiyorsa içimizden,
Bu yaşamak değildir özünde hayatı...
Ak sakallı dede; kestane kavurup satarken
köşebaşında,
kışın güzelliğini hissedemiyorsak,
ve o lezzeti tatmaktan mahrum bırakmışsak kendimizi...
Bu yaşamak değildir özünde hayatı...!
Yağmurla ıslanırken şehir;
pencereyi açıp o güzelliği izlemiyorsak, ,
ve hiç istemediysek; yapayalnız sokaklarda dolaşmayı
dökülen yaprakları ayaklarımızla savurup,
bir türkü söylemediysek derinden
bu yaşamak değildir özünde hayatı..
Kurumuş ağaçlara umutla bakıp,
bir anlam aramadıysak,
Açlığa, sefalete teslim olmuş insanlarımız varken,
lüks lokantalarda yemek keyfimizi kaçırmıyorsa,
bilmiyorsak taze bir simitle,
çay yudumlamanın keyfini..
bu yaşamak değildir özünde hayatı...
Bütün kalleşliğine rağmen hayatın,
insanlara sevgiyle bakmıyorsak,
ekmeğimizi paylaşmıyorsak komşumuzla,
kovuyorsak kedileri pencerenin önünden,
kuşları düşünüp ekmek kırıntısı bırakmıyorsak
balkonumuza....
Bu yaşamak değildir özünde hayatı...!