Anlar

“Güllerim soldu kaldırımlarda
Gonca yüklü dallarıma ayaz vurdu
Demlerim oldu son akşamlarda
Bir nefeslik duraklarda çiçek açtım…”

Benim de başıma geldi, şarkıdaki gibi bir nefeslik haller,

Hayat dediğimiz koşuşturmanın içinde bazen ben buldum.

Bazen o beni buldu.

Sonsuz gibi, tazecik, gülümseten ama “an”lara teslim…

Tam da şarkıdaki gibi oldu.

Öncesi yoktu, sonrası bilinmezlere ait.

Arsızım ben, doyumsuzum konu sevgi olunca

Mütemadiyen sevebiliyor, tükendiğimi bile anlamadan

Sürünerek peşinden gidebiliyorum sevginin..

Ayağımı yerden kesebiliyor içime sığmayan adsız hisler

Adını da umursamıyorum aslında.

Bende bir mutluluk hali varsa takılmıyorum fazlasına

Hele bir de gülümsüyorsa karşımdaki bana

Biriktiriyorum “an”ları ekiyorum gönül bahçeme

Bahçemde bir sürü güzel çiçeğim oluyor…

Sevgi oluyor, dost oluyor, aşk oluyor…

Tamam.

Sonuncusu biraz zor ya olsun.

Yaşamaya değiyor.

Ben hiç çiçek koparmam.

Hep yenilerim, yenilerini ekerim gönül toprağıma

Senede bir gün açacak bile olsa.

Üşenmem, sularım, konuşurum onunla, korurum.

Ama bir de soluverirse aniden, yitip gidecek gibi olursa

Kahrolurum.

Hemen denize koşarım.

Anlatırım ona, bir yol derim bana bir an ver çiçeğim hayata dönsün.

Gözyaşlarımla sularım bazen ilaç niyetine

Çok zordur çok güzel bir çiçeği yerinden yurdundan etmeden

Soldurmadan büyütmek…

Tıpkı, aşk gibi…

Bu hayatta en çok çiçek severim ben

Çiçek gibi özenirim sevdiklerime

Yine de bütünlemeye kalmışlığım olmuştur, Hayat Bilgisinden…

Kendime geçer not bile veremezken…

Bazen iyi halden, bazen çiçek sever gibi insan sevmekten

Bir nefeslik duraklarda ektiğim çiçeklerimi soldurduğum da olmuştur.

Tüm sevdalara selam durdu yüreğim,

Yemin etti bir kez daha

Sevmekten geçmek yok…

Senden geçilse bile…