Anlatılamayan içsel hesaplaşmalarımın sanığıyım..

Anlatılamayan içsel hesaplaşmaların sanığıyım. Bir yağmur damlasında mutlu olan, bir sıcak gülüşe ömrümü serebilmek isterdim önüne. Uykudan uyanmak istemedim. Derin "hüzün uykularımdan". Duymasınlar, bilmesinler istedim tek başına yaşamayı tercih ettiğim yalnızlığımı.. Yüreğim kuş gibi çırpınırken soğuk ellerimle kapatıverdim.. Duyulmasın diye. Nefes nefese çıktığım yokuşlardan hızla inmeye başladım.

Doruğa ulaştığım da dinlenmeyi mi unutmuştum acaba ? İnerken ki telaşım neydi ki ? Hani korkmayacaktım hayattan, don kişot olacaktım her seferinde, heyecanlarımı bastıracaktım, gözyaşlarım ben istersem akacaktı, kahkahalarım olacaktı sadece hatırlanan .. Hani, hani !
Ben mi başaramadım.. Yoksa başarmamı mı istemediler. Duygularıma prangalar vurduklarını farkındamıydılar acaba? Nereye gitsem benimle beraber gelen sorularım. Aklımdan çıkarmak istedikçe büyüyerek üzerime çığ gibi gelen soru işaretlerim ! Oysa ben; Açık kalan parantezlerimi kapatmadan, dönüp gitmedim ki arkamı..Hesabımı verdim..Onların istediklerinden çok da fazlasını.
Sorgulamadım ki hiç. Çünkü herkesin kendisini sorgulaması gerektiğini düşündüm hep..

"Sen yanlışsan ben de yanlışım" diyebilmek istedim. Çok mu zordu acaba isteğim ?
Tamam o zaman ! Ben haksızım. Cezam neyse kesin. Ben anlatılamayan içsel hesaplaşmalarımın sanığı olmaya razıyım. Belki bu sefer sevindirebilirim sizi. Cezamı verince mutlu olursunuz.

Evet ! Suçluyum. Yok edebilirsiniz. Duygularımı köreltmeniz zor olmamıştı ya !..Bunu da yapabilirsiniz.Ayağınız altında ki çimen gibi ezip geçebilirsiniz. Ben izin veriyorum. Buna da hakkım vardır herhalde. Bu beni sevindirecek inanın.. Yanlışlıklar komedyası gibi olan hayatımızda bir "nokta" cık sevindiremez mi ?

01/05/2007