Anne ile oğul; sevmek, şüphe

Mart Nisan'a sokulurken, anne evladına sesleniyordu....

İstanbul bahar ile çiçek çiçek gülüp kucaklıyordu ana ile oğulu.

Denize yakın oturdular.

Oturup birer çay söylediler. ( Çay birçok şeyin bahanesidir.)

Anne gayet dik ama kırılgan oturmuş konuşuyordu. Oğul yayılmış, uzaklara bakıp susuyordu. Denizin mavi neşesi onları hüzünlü gözlerle izliyordu.

" Ben hepinizi çok seviyorum."

" Ben ikisini sildim, normal vatandaş; bir seni ayrı tutuyorum; güzel yüz için, onun hatırası....."

Anne çekinmeden ağladı. Oğul, içten, gizli gizli kızarak, hem kendisine, hem onlara, hem hayata; ahhhh!...

Anne açıklıksa, oğul gizliliktir.

Denize yakın olmak; oğul acıktı, yedi; anne, " karnım tok ", dedi, atıştırdı.

Aşk aralarına katıldığında, anne konuşmaya devam ediyordu, daha yüzeysel; oğul susuyordu, derinde dalgalar.

1. Not: " Diğerlerinin mutluluğu ya da mutsuzluğu bana örnek teşkil etmez " dedi oğul.

2. Not:

Belki annelik

unutmaktır,

sürekli affetmek,

sevmek.

Oğula gelince,

oğul ise

hatırlamaktır

bütün saçmalıkları,

notlamaktır,

unutmamaktır,

şüphe.

Ş.Y.