Anne olabilseydim eğer...

Anne olabilseydim eğer; çocuğum bir şey istediğinde “sonra” demezdim. Sonra isteseydi eğer bunu sonra söylerdi zaten. Çocuk, sonrayı bilmeyendir.

Daha az söylerdim, yemek yemezse büyümeyeceği yalanını. Daha az yalan söylerdim çocuğuma, evet kesinlikle daha az yalan. Tabağında kalan yemekten dolayı köpek ısıracağını, ya da yemeğin arkasından ağlayacağını söylemezdim mesela.

Gece ateşlendiğinde başında nöbet tutmak kolay, huysuzlandığında sabretmek zordur. Sabrederdim ve mutlaka bir sebebinin olduğunu düşünürdüm. Bir yeri ağrımasa da sıkıntı vardır mutlaka. Psikoloji denilen şeyin 20 yaşından sonra oluşmadığını çocukken de olduğunu bilirdim.

Anne olabilseydim eğer, çocuğuma sarılmayı ve onu milyon kez öpmeyi alışkanlık haline getirirdim.

İstediği her şeyi yapmanın değil, istediği her şeyi zamanında yapmamanın şımarıklık yaratacağını görürdüm.

Yasaklamazdım dondurma yemeği ona, üstünü batırdığında deterjan reklamını düşünürdüm, kirlenmenin güzel olduğunu hatırlardım... Çikolata yemek neden kötü olsun ki, bol bol yedirirdim..

Sıkılmazdım sorularından veya aynı masalı anlatmaktan yüzlerce kez. Yanımda uyumasına izin verirdim, sabah kalkmadığında kızmazdım...

Bazen büyük, bazen küçük muamelesi yapıp kafasını karıştırmazdım, anne olabilseydim eğer.

Bir çocuğun gözüyle anne olurdum.Nasıl bir annem olsun istersem öyle anne olurdum herhalde, anne olabilseydim eğer.

Anne olabilseydim eğer...

Anne olamayanlar, çocukta olamayacaklar ne yazık ki...

Alizarin'den sevgilerle...