Anne olmanın inanılmaz güzelliği

Tabiat Ana'ya baktığımda "Anne" olmanın inanılmaz güzelliğini ve gizemini görürüm...

Toprak, analık eder ya; gövdesinden fışkıran ekinlere.

Ağaç, dallarıyla yaşar ana olmanın keyfini. Dallar, anneliğin inceliklerini öğretir yapraklara. Bu sebeptendir çanak yapraklar, taç yapraklarını sımsıkı sarıp sarmalar, açma zamanı gelene kadar. Taç yaprakları kendini güvende hisseder, çanak yaprakların koynunda.

Bulutlar; her bir yağmur damlasında anlatır anneliği, bıkıp usanmadan... Güneş, dünyayı ısıtıp aydınlatırken ifade edermiş anne olmanın gücünü...

Denizler, yosunlarla; kayalar, kum taneciklerinle anlatırlarmış tek tek anneliği. İstiridye, incisinde tatmış bu güzel duyguyu.

Lacivert maviye... Kırmızı pembeye... Siyah griye dönüştükçe hissettirirmiş anneliğini...

Bir annenin evladına sarılmak için gidebileceği en uzak mesafe, sadece dünyanın öbür ucu kadarmış. Fersah fersah uzaklıklara, bir kaç adımla gidilebilirmiş...

İnsan ancak ve ancak "anne" olduğunda bu güzelliklerin farkına varıp, tadını bilirmiş...

"Ana olmak işte buymuş!" derim, kızlarımın gülümseyen gözlerine baktığımda...

Bu sabah yine şükrediyorum Allah'a; beni, çocuklarımın annesi olmaya layık gördüğü için...