Anne veya baba olmak..!

Anne ve babalarımız. Kimimizin bin şükür hala hayattalar, kimimiz çoktan yitirmişiz, damağımızda kalan eşsiz tatlar gibi hep hatırlar, hep hasret duyar olmuşuz; ama ne çare. Gidilmiştir dönülmez yere, vuslat ancak mahşeredir.

Peki bilebilmişiz veya bilebiliyormuyuz değerlerini? Haklarını ödeyebildik mi? İster bilerek bin gayretle ödemeye de çalışsak veya umursamadan geçip gitsek de, bizim için yaptıklarının karşılığı yoktur. Kimbilir nelerden fedakarlık ederek bugünlere getirmişlerdir bizi. Uykularından mı, kıyafetlerinden mi, eğlencelerinden mi ve hatta yiyeceklerinde mi. Kimbilir..!!!

Karşılıksız sevmenin en çok anlam bulduğu yer bir annenin gözleridir muhakkak. O bakışın içine sığdırdığı o kocaman sevgiyle canından bir canmış gibi bakar yavrusuna. Ya babalar. Onların durumu çok farklıdır. Bir sevgili arkadaşımın dediği gibi:

"Hadi anne tamam, bedensel bir bağ oluştuğu için anneyle yavrusu arasındaki bu büyük sevgiyi anlıyorum da, babayla yavrusu arasındaki bu sevgi nasıl bu kadar kuvvetli olabiliyor. Çünkü anne gibi bebeğiyle arasında bir fiziksel bağ oluşmuyor?"

Burasını da ancak YARADAN biliyordur. Yüce MEVLA insanoğluna veya daha doğru bir ifadeyle yaratııklarına duyduğu şefkati anlatmak için sizce hangi sevgiyi baz alıyor? ANNE şefkatini. Benim şefkatin bir annenin yavrusuna duyduğu şefkatin binlerce kez üstündedir diye duyuruyor. Demek ki dünya üzerinde bu sevgiden daha büyük bir sevgi yok.

Hepimiz netice itibarıyla bir evlat olduğumuza göre bize ne düşüyor. Onların bize açtığı kocaman kalblerine eş olmasa sa onlara yüreğimizi sonuna kadar açmamız ve onlara hak ettikleri sevgiyi verebilmemiz. Aslında bizim anne-babamıza nasıl davrandığımız, kendi çocuklarımızın bize nasıl davranacaklarının ipuçlarını veriyor. Ne gösterirseniz karşılığında da onu alırsınız, bu kadar basit.

Anne-babanın önemini ve onlara layık oldukları sevgi, hoşgörü ve sadakatin gösterilmesi ALLAH' da önemle vurgulayıp:

"Eğer onların biri veya her ikisi de senin yanında bulunursa onlara tevazü kanadını gererek sahip çık, en küçük bir kötü söz söyleme, artık onlar çocuk gibidirler, buna göre muamele et..! diye buyuruyor.

Ama bana göre asıl vuruculuk MEVLA' nın şu sözünde yatıyor:

"Tapınılacak tek varlık ALLAH' tır. Eğer kulların birbirlerine secde etmesini istemiş olsaydım EVLADIN ANNE-BABASINA secde etmesini isterdim..!"

Ve insan anne-babanın ne kadar önemli olduğunu çoğunlukla da ancak kendisi anne veya baba olduğu an anlayabiliyor. Keşke bir ilk "anne", "baba" dediğimiz dönemden sonra hep bilebilseydik. Maalesef bazı şeyler yaşanarak daha iyi anlaşılıyor.

Hoşcakalın..!