Annem benim

Anneler günü için ne yazsam diye düşünüyorum. Son kararım hiçbir şey yazmamaktı. Kafamda ne kurarsam kurayım, yeterli gelmedi. Beğenmedim. Kelimeler az geldi.

Dünyanın en güzel kelimelerini kullanmam gerekiyor. En güzel şeyleri yazmam gerekiyor ve bunu yapacak kadar gücüm yok. Hiçbir şeyi yakıştıramıyorum, yanına koyamıyorum. ''Anne eşittir şu'' diyemiyorum...

Sonra sokağa atılan anneler geliyor aklıma. Bakılmayan, hor görülen, beğenilmeyen anneler. Anne kaç evlat yetiştiriyor da bir evlat anneye bakamıyor çoğu zaman. Anne yüreği ne kızıyor ne de darılıyor. Kaçıp, sığınacağımız tek kucak... Hesap yok, çıkar yok, plan yok... Sırtını dayadığın kocaman bir kule gibi...

Evim benim şatom derim her zaman. Evim; anam-babamdır oysa ki... Bakmayın siz babaların otoriter yapısına. Çocuğu ana yetiştirir, evi ana ayakta tutar. Dimdik, sapasağlamdır... Yıkılmaz bir kaledir...

Gittiğini düşünmek bile istemem. Otuz üç yaşındayım, hala canım sıkıldığında ''Gidip dizinin dibine oturayım, ''derim.

Sanırım onun yanında kötülük hiç uğramaz bana. Her şeyin en güzeli onun olsun isterim. Oysaki zevklerimiz hiç uyuşmaz. Yine de ona sorarım, yine de bana sorar... Hayata karşı hep sağlam dursun isterim. Biraz üzülse benim dünyam kararır.

Bir duygu, bir uzuv, göz, kulak, ayrı bir can başka bir şey anlatılmaz... Can, canan, kardeş, baba, arkadaş hepsi bir yana analar bir yana... Eşi yok, benzeri yok, yerine koyacak hiçbir şey yok...

Anlatmaya yetecek kelimeler bile yok...