Annem İçin Mektup

Bir çerçevedeki hayat, anneme;

Bugün resmini yaptırdım içine de şöyle yazdım bir taneciğim;

Canım, canım . Ömrünün mevsimleri,  güzleri,  baharları geçti. İşte günlerin!!! Şimdi ömrünün en yaşlı mevsimi bu.

Seni seviyorum. Birlikte pareciğim, biriciğim, anneciğim. Yaşamaya biriciğim, yaşamaya.  Ellerinden,  yanaklarından ,  gözlerinden,  güllerinden öperim.

Seni seviyorum .

Geceleyin saat mi?  Ben  saatleri unutmak istiyorum.

Mavi gözlerinle bak biriciğim.  Benim yüreğimin incecik sesi. Güzel anneciğim. Bu mektubum sana bir taneciğim. Geceleyin saat kaç farkında mıyım?

İşte duygularım sel olup akıyor, seninle. Sevgin bir okyanusun derinliğinden çıkıyor. . Duygularım içli, hisli.

O güzel mavi gözlerin, masum yüreğinle geçirdiğin bir hayat. Şimdi hazan ve gazal geldi, bilirim mevsimine kış düştü, canım anneciğim. .. Seni çok seviyorum. O yaşayamadığın mevsimler, baharlar, güzellikler bir taneciğim.

Acıların, sevinçlerinle. Sana dokunan hayat. O hayat...

Çalışmak, çok çalışmak zorunda kaldığın gecelerin uykusuz- duraksız tütün tarlalarında yorulduğun hayat, gündüzleri ışıyan güneşle, çocukların.

Daha dün gibi sanki bir türkü söylemek isterdin, duyardım sesini. Türkünü.

Kim bilir yüreğin nasıl acıdı o hayatın zor ve savurgan kamçılarında? Nasıl dokundun o anlara? İçine nasıl dokundu? Nasıl canın yandı?

Dualarım, seninle hep. Dualarım seninle. Duygularım ömrümce yanında, içinde, ruhunda. Ellerini, seni okşarken.

Sen şimdi hayattasın, sonra biliyorum pek çok zor!!!! Her şey...

Şimdi sevgin ise ömrümce hep bir özlem, sevgin hep bir ömür idi. Hep bir özlem, bir aşksın yaşıyorsun, canımsın anneciğim.

Seni çok, pek çok seviyorum....

Kızın,

Nabide. 20.01.2019.