Annem için

Annelik sevgilerin hangisiyle kıyaslanabilir ya da bu sevginin yerine nasıl bir sevgi konulabilir? Bunu hiç düşündünüz mü? Mümkünü yok imkansız .Bunu bir anneye sorsanız kaplan çevikliğiyle atılıp aslan gibi kükrer.Bu öyle bir sevgidir ki; hiçbir sevgi, sıralamaya koysan onunla boy ölçüşemez. Evladı için hayatından vazgeçmek, sabahlara kadar gözünü kırpmadan ateşi düşsün diye beklemek, kaybedeceğini hissettiğin anda  bile belki yaşıyordur diye umut etmek , canı acıdığında bu acıyı yüreğinin en derin yerinde hissetmek, vermek vermek hep vermek. Karşılıksız vermek. Bu sevgi ancak annelere özgü bir sevgidir.

Fedakarlığın sınırsızca sunulduğu bir sevgidir anne sevgisi.Evlada altın tabakta sunulan kusursuz, muhteşem bir sevgi. Peki,kaçımız bunun değerini bilebildik? Annemiz yanımızdayken kaç kez öpücük kondurduk yanağına? Ya da sadece sıkıntılarımızı,mutluluklarımızı, isteklerimizi anlatmak  için değil gerçekten nasıl olduğunu merak ettiğimiz için telefonun tuşlarına dokundu elimiz. Hadi,deyipte işini gücünü bıraktırıp ,tutup kolundan, istediği, ama bir türlü parasını bizlere harcamaktan fırsat bulupta alamadığı ayakkabıyı alabildik.Yapmadık değil mi? Yapmak istedik ama olmadı işten güçten. Hep bu bahanelerin ardına saklandık. Zaman aktı geçti. Biz vazgeçtik annemize yapmak istediklerimizden ama o hiç vazgeçmedi anneliğinden.

Sordu hep merak etti:

- Önemli değil,dedi.

Ya da:

-Beni boşver, dedi. "Bak, havalar soğudu, sıkı giyin. Yemeğini yedin mi?" dedi.

Geçmiş yaşımıza rağmen o hep sordu merak etti. Korudu sevgisinden. Onun gözünde  büyümeyen bir çocuktuk.Çocuk kaldık büyümedik.

Acaba bir gün niye denemedik onu çocuk gibi şımartmayı? O çocuk biz anne olmayı?