Annemin güncesinden

Bazen bulutlar toplandı ömrüne. Yığınla. Onları içinin güneşi ve mavi gözlerinin dinginliği ile erittin. Şimdi ömrünün bulutlarının yine geldiği anlar. Bazen beyaz bulutları tuttun elinle, gülümsedin.

 

Bazen gri koyu bulutlar “seni” tuttu. Ömrünün mevsimi mi? O güzleri, ayazları döktü sanki!!! Sen mi? Isıtmak için saran yaprakların vardı...

 

Seni mi? Ne çok sevdiğimi !!! İçimin rüzgarlarında tuttum!!! O sevgi mi içimde, duygumda, ömrümün mevsimlerinde hep ıslatacak, saracağım.

 

Seni mi ne çok sevdiğimi söyleyip duracağım.