Annemle son gün

Tam bir yıl önce bugün,

Annemle birlikteydim.

Benden küçük bir çanta istemişti. O gün ona aldığım küçük el çantasını da götürmüştüm. Birlikte cüzdanını yerleştirdik. Pek sevindi. ''Rengi de pek güzelmiş dedi.''

Sonra Ayça geldi. Kuş üzümlü kurabiye yaptım. Çay demledik. Kurabiyeler biraz sertçe olmuş. Çayına batırarak yedi. Oturduk, uzun uzun konuştuk. Komşumuz Gülay abla uğramıştı. Sohbete o da katıldı. Ne yalan söyleyeyim ordan burdan derken (dedikodu bile yaptık diyemiyorum) biraz güzelleştik.

Salonun ışığının az olduğundan yakınmıştı bir gün önce. Murat Elektrikçi göndermiş ufak tefek elektrik işlerini halleti gelen delikanlı. Ayça' dan Murat'ı aramasını istedi. Teşekkür etti. Hayır dua etti Murat'a. O sırada Nihat aramıştı beni. Telefonu aldı elimden.''Oğlum dedi, seni damadım değil evlatlarım kadar çok seviyorum. Sana o kadar güveniyorum ki. Sen benim arkamda, sırtımı dayadığım bir kalesin ''dedi. Duygulandık, sarıldık, ağlaştık.

Ertesi gün birden fenalaştı. Hastane, yoğun bakım derken sonrası malum.

Ah be annem !. Nerden bilebilirdim ki. Meğer sen, bizimle vedalaşmışsın o gün.

Meğer, seninle son kez kahvaltı edişimiz, son kez dertleştiğimiz günmüş.

Ayça'nın bahçesine bugün yaralı bir kuş düşmüş. Yalı çapkını dedikleri. Rengarenk. Veterinere götürdü. Bu gece Ayça'nın misafiri.

Belki de annemin cennetinden haber getirdi bize.

Biliyor musun ?

Gidişine...  Sensizliğe...

Hala alışamadım.

Işıklar içinde yat güzel annem.

Aytaç Oktar Civan

İzmir / 1 Kasım 2012