Annem...üzülme diye

karanlıkların kıyısına çekildi şehir
tüm sesler toplandı kuş kanatlarına
ne kadar renk varsa yokluğuna bulandı
mevsimler, kavgalar, sevişmeler

sığ gülüşlere avuç açtı derin bir yalnızlık
bilirim hiç bir yıldız dokunmaz saçlarına
hiç bir bulut çalmaz gözlerinden hüznü
hiç bir şarkı bırakmaz seni koynuma
oysa;
en güzel eflatunları getirdim yorgun sularına

ellerinde dokunuyorum mevsim beyazına
nefesimde üşüyorsa kelebekler
demem o ki
baharlar hiç gelmeyecek
çocuk yüzlerinde solacak uğur böcekleri
yırtık kuyruklarıyla kırık gülüşler bırakacak uçurtmalar
hiç bir serçenin ağırlığını kaldıramayacak bu ağaçlar
hiç bir yeşil dokunmayacak çıplak ayaklarına
bilirim; senin ayakların bile yok

gülüşünde sarmaşık köprüler kurardım
her çıkmaz sokağın başında ülkeler açardı gözlerin
hırçın bir rüzgar olsam boynunda düşerdi kolum kanadım
ihanetlerin çığlığına avuç açardı yüzümde ellerin
ağlama... derdin
ağlamıyorum
kuraklaşan dünyanın tüm suları bende toplanıyor
tüm depremlerin merkez üssü yüreğim
tüm faili meçhul cinayetlerin katiliyim
en büyük savaşlarda
en çok benim içimde ölüyor bütün çocuklar

"hayat sana ne bırakırsa bıraksın, ağlama !
her damla yaşın, kahır bırakır yüzüme" derdin
hayat beni sensiz bıraktı
bak
<ı>ağla
ya
mıyorum
...