Ardında gizlediklerin...

Tahta bir kapının önündeyiz. Ne kapının açılmasını istiyoruz ne de kalkıp gitmek gibi bir niyetimiz var. Sadece yaşamak istediğimiz bir sevgi var ama şunu çok iyi anladım ki sadece sevmek bir son belirlemek için yeterli olmuyormuş.

Hayatımızda neye ne kadar değer verdiğimiz çok önemli değilmi. Karşımızdan da hep bekleriz aynı davranışları yani buradan anlaşılıyor ki karşılıksız bir sevgi yok. Aslında ailemiz bile bizi bir ticaret eşyası olarak görur bizi okutur bize yatırım yapar niye mi? Daha sonra emeklerinin karşılığını almak için. Hani hayırsız evlat tabiri varya işte bunlar bu söylediğim kıstaslara girmeyenler. Yani ticaret eşyası olarak görünen bizler karşılığını ailemize vermediğimiz zaman karşılaştığımız cümleler.

Hangimiz söyleyebilir. Ben şu zamana kadar karşımdaki insandan hiçbir şey beklemeden bir uğraş içine girdim diye. Sanırım cevap çok açık.

Geçen akşam arkadaşlarla beraber bazı su yüzüne çıkmayan düşünceler üzerine görüşlerimizi savunduk sonucunda ne mi oldu hepmiz ortak bir noktada buluştuk. Yani insanların dış görünüşlerinin kendini yansıtmadığı görüşü. Bence her zaman tartışmaya açık bir konu bu. Yani kapının bir yüzünden bakmak ve diğer tarafına geçmek çok kolay olmuyor. Tanıdığını düşündğünüz kişinin aslında sizden sakladığı ne çok düşünce varmış. Belkide bunları isteyerek ve bilerek değil sadece yeri gelmediği için konuşulmuyor. Bu düşüncelerimizden hep kaçarız ama gölge misali o hep bizimle beraber gelir.

Elbette hiçbir şey, ben ol deyince olmaz. Bunu biliyorum ama zaman da geçiyor hızla. Tükenmez sandığım bütün sözler bitiyor ve ben de yavaş yavaş tükeniyorum… Onca yıldan sonra; hayata dair ne kaldı ki elimde? Kocaman bir hiç öyleyse neden bunca çaba, neye bunca isyan. Öyle anlamsız ki yaşadığım hayat. Her şey az sonra gerçekleşecekmiş gibi duruyor, elimi uzatıyorum tutmak icin kayboluyor. Benim dışımda kopuyor bütün kıyametler ve ben kendime uyan bir kıyamet beğenemiyorum.

İŞTE BU DA KAPININ DİĞER YÜZÜ!