Bir küçük adım

Haftasonu Milliyet gazetesinde bir yazım yayınlandı. Çok tuhaf bir duyguydu benim için. Bir gazete sayfasında kendi ismimi görmek ve kendi cümlelerimin o kağıtlar üzerinde sıralanışını görmek. Hayal edilemeyecek kadar değişik bir duygu.

Aslında beklemiyordum da böyle bir şey her zamanki gibi bu hafta hangi yazılar seçilmiş diye bakmak için aldım gazeteyi elime, sayfayı açtığım ilk anda da sadece yazaların isimlerine baktım çünkü benim de takip ettiğim, beğendiğim birçok blog yazarı var. Onlardan biri seçilip yazısı çıkınca kendi yazım çıkmış kadar heyecanlanıyorum.

Kendi adımı gördüğüm an ilk anda algılayamadım ve devam ettim okumaya sonra başlıklara göz gezdirirken kendi yazdığım yazıyı tanıyabildim. Okumadım saatlerce, elimde tutup baktım gazete sayfasına. Ama çok sevineceğimi düşündüğüm bir şey sadece bana garip bir huzur verdi. Bütün gün sessizdim. Yazımı okuduğunu söyleyenlere şaşırdım. Arkadaşlarımın benden daha heyecanlı olması da beni şaşırttı aslında.

Kendi yazımı akşamüstü odamda tek başımayken okudum. Baya bir kısaltılmıştı ama bütününü okuyunca bile yazımı beğenmedim. Aslında bu hafta şu yazı çıksa daha iyi olurdu diye düşündüğüm yazılar vardı. Dünden beri bir türlü elim kağıda kaleme gitmedi. Belki dedim bunun üzerine yazabilirsem biraz rahatlarım.

İnsan daha iyiye belki de bu şekilde ulaşabilir. Bilemiyorum. Ama yazdığım yazıyı bir gazete sayfasında gördüğümde içimde oluşacağını düşündüğüm gurur ve sevinç bana uğramadılar. Sadece daha güzel cümleler kurmalı kafamdakileri daha iyi anlatabilmeliydim diye düşündüm ama bu da bir adımdı ve bir atasözünün dediği gibi bin millik bir yolculuk bir adımla başlardı ancak ve işte bu da benim ilk adımımdı…